..en toen was het ineens week 5.

Hallo iedereen,

Het is weer hoog tijd voor een bericht. De vorige keer dat ik schreef was aan het begin van week 3 (van het semester) en nu is het al week 5. Week 5 is veel serieuzer dan week 3, want week 3 is 'net begonnen' en week 5 is 'bijna op de helft'. Over twee weken heb ik al voorjaarsvakantie. Huh.

De groep

Ik schreef vorige keer al dat ik zou gaan raften, en dat heb ik dus gedaan. Het was heel gaaf : ).
Het weekend werd georganiseerd door de kanoclub, en we zouden twee dagen gaan raften bij Rotorua, iets boven het midden aan de oostkant van het Noordereiland. Ik werd opgehaald door een Noor in een rood kampeerbusje dat Annette heet, met een kapotte deur, een dak dat lekt zodat er als het regent precies een straaltje water de koppeling inloopt, en een gaatje in de benzinetank ("Maar het is maar een heel klein gaatje en het zit best wel bovenaan dus kan ik de tank toch nog tot ongeveer halverwege vullen"). Het was heel gezellig. Op vrijdagavond reden we van Auckland naar Rotorua. De route ging door Matamata, in de rest van de wereld beter bekend als Hobbiton, met overal hobbithuisjes en borden met 'Welcome to the Shire' enzo. Ik riep heel hard dat ik een foto moest met dat bord, maar de rest dacht dat het een grap was en dat heb ik toen maar zo gelaten. Volgende keer beter.

In Rotorua sliepen we met z'n allen (we waren met ongeveer 30) in een bungalowpark. Rotorua is vooral bekend om de zwavelbronnen in de omgeving. Als je er rondrijdt zie je overal stoom opstijgen, zelfs uit waterputten in de straat. Verder stinkt het er naar rotte eieren.
Op de eerste avond zaten we luidruchtig te wezen in de keuken, en toen kwam de campingbazin ons vertellen dat ze een hekel had aan studenten en dat ze ons eruit zou schoppen als we teveel zouden drinken. Gelukkig was ze zelf hartstikke dronken en schreeuwde ze heel hard dus hadden we niet zoveel moeite om onder haar geluidsniveau te blijven.

Op zaterdag zouden we de Kaituna gaan raften, met de hoogste waterval die commercieel geraft wordt (dus niet alleen door gekken). Het had alleen heel hard geregend, en dus was de rivier te wild. Daarom gingen we eerst naar de rivier die voor zondag in de planning stond, de Rangitaiki. Dat was een minder wilde rivier maar met wel een veel langer bevaarbaar stuk. Nadat alle rafts opgepompt waren, we uitgebreide veiligheidsinstructies hadden gehad en de kajakkers een peptalk gingen we eindelijk het water op. Het regende al de hele dag, maar na de eerste stroomversnelling waren we toch allemaal nat dus toen maakte het niet meer uit. Onze raftgids deed het voor de eerste keer, dus er waren weinig stenen in de rivier waar we niet op hebben vastgezeten, maar het was heel gaaf. Als je steeds de laatste bent hoef je in ieder geval nooit op anderen te wachten ; ).

Hier zitten we vast op een rots

De Rangitaiki loopt door een vallei met aan twee kanten steile hellingen begroeid met een soort regenwoud (veel palmen en varens). Het klinkt er als in de olifantenkas in Blijdorp: veel exotische vogelgeluiden.
We hebben de hele tocht (3,5 uur) overleefd zonder om te slaan, hoewel we wel een keer bijna gezonken zijn. Die rafts hebben allemaal gaten rondom de bodem, zodat water dat binnenkomt er weer uit kan lopen, want drijven doe je toch wel in een rubber boot. Het midden van onze bodem was ook lek, alleen, dus toen we een keer zijwaarts van een watervalletje waren gekukeld en er een hele grote golf binnenkwam, moesten we een hele tijd rondpeddelen in een soort badkuip waarvan de randen nauwelijks boven de rivier uitkwamen. Maar ach, dat was ook wel weer avontuurlijk: )

De tweede dag zouden we alsnog de Kaituna gaan proberen, maar hoewel de regen opgehouden was, was het waterpeil nog steeds te hoog. Daarom besloot de organisatie dat we niet een andere rivier in de buurt maar een andere rivier 150 kilometer verderop zouden gaan doen. Dat kwam wel mooi uit, want nu moesten we overdag rijden en dat betekende dat we weer meer van Nieuw Zeeland konden zien. Over die 150 kilometer hebben we 3,5 uur gedaan, want de laatste 80 waren over gravel-weggetjes. Het was wel heel mooi.
De Mokau rivier was ook wilder dan normaal, maar we hadden deze keer de meest ervaren raftgids en dus ging alles heel goed en snel. Dat was een beetje jammer want we moesten steeds wachten op de rest, hoewel ik niet jaloers ben op de mensen die in een soort draaikolk terecht kwamen die hun raft niet meer los liet (waardoor ze er allemaal uitgesmeten werden). Wij waren gewoon verder gepeddeld terwijl de rest een reddingsactie aan het organiseren was. Ons officiële verhaal is dat het van een afstand makkelijker is om afgedreven zwemmers op te pikken, omdat je dan meer tijd hebt om ze op te merken. Jaja..

De Mokau rivier loopt door een vallei met eerst aan twee kanten kale hellingen met koeien en schapen. Daarna verandert het landschap, en heb je aan beide kanten kalkstenen rotsen met rare vormen, en in de rivier hele grote rotsblokken die het raften interessanter maken. Een stuk was zo interessant door de rotsblokken dat we moesten lopen terwijl de gidsen in hun eentje de rafts erdoorheen voeren.

Goed, dat was dus vorig weekend. De afgelopen week heb ik niet zoveel gedaan. Ik heb inmiddels zo'n beetje geaccepteerd dat ik ook echt aan het studeren ben dus dat ik af en toe maar wel beter m'n huiswerk kan doen. Dat is niet zoveel, dus zo erg is het niet. De meeste vakken zijn nog steeds leuk. Het enige vak dat elke week frustrerender wordt is New Zealand Diplomacy. Dat zou een min of meer afstandelijke analyse van de Nieuw Zeelandse Diplomatie moeten geven, maar het is meer een vak in patriottisme. De docent vertelt ons elke week twee uur lang waarom Nieuw Zeeland het allerbeste land in de wereld is. De meeste andere landen zijn een beetje suf, behalve Europa want dat is gewoon stom. We kregen op de powerpoint een bladzijde uit een boek (geschreven door de docent zelf) te zien waarop uitgelegd werd dat Nieuw Zeelanders in onderhandelingen compromissen weten te sluiten en het beste willen voor iedereen. Fransen, daarentegen, zijn koppig, nationalistisch en arrogant. Hebben we dat ook weer geleerd.
De docent houdt dus heel erg van Nieuw Zeeland, maar nog meer van zichzelf. Elke les begint met de huishoudelijke mededelingen over essay deadlines enzo, waarna hij zijn powerpoint opstart (met een hele grote foto van zichzelf) om vervolgens ergens op een stoeltje te gaan zitten. Een student moet dan naar voren komen en een script voorlezen a la 'Onze spreker voor vandaag is Professor Steven Hoadley. Professor Hoadley heeft naam gemaakt in zijn vakgebied met een aantal zeer succesvolle boeken. Er is waarschijnlijk niemand anders die zoveel kennis heeft van NZ-diplomatie als Professor Hoadley. Een warm applaus alstublieft.' Dan moet iedereen klappen, waarna de docent weer van zijn stoeltje komt om eindelijk met z'n verhaal te beginnen.
Als ie klaar is met praten krijgen we weer zoiets: de klassenvertegenwoordiger moet opstaan en een motie indienen 'om Prof. Hoadley te bedanken voor zijn tijd en voor de kennis die hij met ons heeft willen delen'. Dan moeten we weer klappen. Je begrijpt, dat wordt een beetje vermoeiend na een paar weken, zeker als je niet hardop mag lachen ; ).

Ok, het is bijna tijd voor economie dus ik ga weer, het afgelopen weekend heb ik toch niets interessants gedaan (vanwege het weer werd het kajakken afgelast) dus daar hoef ik niets over te schrijven..

Tot later! xxxxMaria

Verjaardag & verder

Hoi allemaal!

Het is inmiddels maandag 2 augustus, 14:06 en ik zit in een computerlab in het business gebouw tussen allemaal heel serieus kijkende studenten met ingewikkelde programma's op hun schermen. Op mijn scherm: Facebook en Blogger. Iedereen heeft zo z'n prioriteiten...

Ik had in mijn vorige bericht al geschreven dat ik zaterdag naar een boerderij zou gaan, en dat heb ik dus ook gedaan. Ik was vrijdagnacht uitgeweest om vast m'n verjaardag te vieren, dus ik had ongeveer 3,5 uur geslapen en toen zat ik weer in de bus. Het eerste uur op die boerderij had ik een beetje spijt dat ik niet in bed was blijven liggen, maar het was uiteindelijk heel gezellig:) We kregen een schapenscheer-demonstratie, van een boer die steeds achter een schotje achter de schapen aan moest rennen tot ie er een ving, om t dan aan twee poten door een deurtje het podium op te slepen en te scheren. Vooral de geluiden van de jacht die achter het schot vandaan kwamen waren grappig.

Daarna mochten we kijken in de stal waar de ene koe die ze hebben gemolken wordt. Dat was niet zo interessant. Ik denk dat we de stadskindjes-van-zes-tour kregen, want de gids leek er vanuit te gaan dat we nog nooit een koe gezien hadden. Misschien klopte dat ook wel voor sommigen van ons, heel veel boerderijdieren zijn er denk ik niet in Singapore of Tokyo...

Misschien dat het door die tour kwam dat de meeste studenten plotseling erg enthousiast waren over alle beesten die er rondliepen (KIJK! EEN VARKEN! woooah...). Behalve de beesten was de omgeving ook interessant, en er werd natuurlijk gebarbecued en dat is altijd meegenomen;) Ik vroeg nog of het schapen van de boerderij zelf waren die op de barbecue lagen maar dat vonden de meesten een vreemde en ongepaste vraag.

Op zondag ging ik met twee Nina's en Fabienne naar Rangitoto, een eiland met een vulkaan dat vlakbij Auckland in de baai ligt. Het hele eiland is begroeid met rare bomen die geen grond nodig hebben om te groeien, maar alleen vulkanisch gesteente. We hebben de vulkaan beklommen, en omdat we dachten dat we beter wisten dan de folder zijn we drie uur voor de laatste boot vertrok begonnen aan een vier uur lange wandeling. We waren natuurlijk ook veel beter dan de folder dacht, en dus waren we ruim op tijd (maar wel met blaren) terug.

De rest van de afgelopen week was vrij rustig, doordeweeks is hier niet zo heel veel te doen. Op dinsdag had ik mijn eerste kajak-training. Dat hield in dat ik de hele avond in een kajak in een zwembad heb rondgepeddeld, om regelmatig expres om te kiepen en dan mijn best te doen om niet te verzuipen. Ik ben er nog, dus dat is vrij goed gelukt. De truc is dat je met een speciale beweging van je peddel weer overeind kunt komen zonder uit je kajak te komen, maar dat lijkt vrij onmogelijk. Voorlopig kan ik me zo ongeveer redden als er een andere kajak in de buurt is om me tegen af te zetten. Of de zwembadrand, maarja, die heb je in de meeste rivieren niet.
Morgen ga ik het weer proberen.

Gisteren had ik mijn allereerste tramping-club excursie, een wandeling naar de top van een berg bij Te Aroha, zo'n 150 km ten zuid-oosten van Auckland. Het was heel gezellig, veel leuke mensen en een goeie manier om eindelijk de stad uit te komen (het is heel moeilijk om Auckland uit te komen. Er wonen meer dan een miljoen mensen die bijna allemaal vinden dat ze recht hebben op een huis met achtertuin, dus Auckland is qua oppervlakte de op drie na grootste stad ter wereld). Ik had op een wandelwebsite de route opgezocht, en daar stond dat het een makkelijke wandeling was, leuk voor beginners. Dat viel een klein beetje tegen, want hoewel de route maar 4,5 km lang was, zat er een hoogteverschil in van meer dan 900 meter. Maar goed, het is gelukt, we hebben de top bereikt en het was het allemaal waard. En ik heb de spierpijn als bewijs:)

Voor de komende week heb ik dus morgen weer kajaktraining gepland, en volgend weekend is de eerste kano-club excursie: twee dagen wildwater-raften. Op de eerste dag gaat de route over de hoogste waterval ter wereld waar ze je op een raft vanaf mogen laten vallen: 7 meter. Kan nog leuk worden;)

xxxxMaria

De eerste 10 dagen

Zo, het wordt hoog tijd om weer eens iets te schrijven want aan het eind van het vorige stukje kon Nederland nog wereldkampioen worden, dus dat is wel heel lang geleden. Dat voetbal kijken om half 7 's ochtends was alsnog wel gezellig, voetbal & Engels ontbijt is weer eens iets anders dan voetbal & bier:)

Later op die maandag kregen we als eerste introductie-activiteit een bustour door Auckland. De tour was bedoeld om ons ook buiten het centrum een beetje wegwijs te maken, maar ik zou geen van de plekken waar we geweest zijn nog terug kunnen vinden. Het was wel gezellig in de bus. De gids was een hele luidruchtige Maori die de hele tijd grapjes maakte over Australiërs en me een enorme knuffel gaf toen ie hoorde dat ik Nederlands was - ik moest wel erg, erg diep in de put zitten na de finale. Dat viel op zich mee, het was alleen wel naar dat de wedstrijd in elke bar nog de hele week herhaald werd..

De rest van de week kregen we vooral veel nuttige informatiebijeenkomsten over dat je niet 's nachts door het park moet lopen en wel je best doen op school enzo. We moesten ook een treasure hunt doen om de campus te leren kennen, met vragen als 'hoeveel stoelen heeft

auditorium OGGB4?' en meer van dat soort interessante dingen;)

Dat was allemaal met de internationale studenten, en dat zijn vooral veel mensen uit Azië, maar die zijn erg op zichzelf, en heel veel Duitsers, Noren en Denen. Om de één of andere reden ben ik nog maar één andere Nederlandse tegengekomen en ook maar één Fin en één Zweed.

Donderdagavond hadden we het internationale studentenfeest met als thema 'Bad Taste'. Iedereen had zich enorm uitgeleefd met pruiken en kostuums en veel mensen zaten erg in hun personage, dus er werd ook veel en fout gedanst.

In het weekend heb ik een beetje rondgelopen door de stad en het park hier in de buurt om alles meer te verkennen, maar het regende eigenlijk de hele tijd dus we hebben ook veel film

gekeken hier in Huia. Zondagavond wilde ik met twee floormates (vloergenootjes? etagemaatjes?) de

zonsondergang gaan bekijken vanaf One Tree Hill, de beroemde heuvel zonder boom (want die is omgehakt). We gingen een beetje te laat weg en toen we uit de

bus stapten kwamen we erachter dat

het eigenlijk wel heel ver was naar de top, dus we hebben het niet helemaal gehaald. We hebben uiteindelijk het laatste stukje zonsondergang gezien vanaf een kleinere heuvel waar tenminste wel echt een boom op stond. Volgende keer beter.

Deze week heb ik natuurlijk mijn eerste colleges gehad. In mijn uiteindelijke rooster zitten twee politicologie-vakken (Nieuw-Zeelandse diplomatie en internationale ontwikkelings-politiek), één vak economie (Internationaal economisch beleid) en een ecologie-vak (ecologisch herstel en management). Vooral over die ecologie ben ik erg enthousiast, want we krijgen twee excursies naar natuurreservaten waar allerlei interessante beesten rondlopen in de bush.

Tot nu toe heb ik alleen nog twee lessen economie en een les ecologie gehad, de rest zit allemaal in de laatste twee dagen gepropt. Ik krijg er ook nog een paar werkgroepen bij, maar ik weet nog niet precies wanneer. Ik zat heel erg op te kijken tegen economie, want dat snap ik altijd nét niet helemaal en dan raak ik gefrustreerd en dan wil ik er nooit meer naartoe, maar dit vak is eigenlijk heel interessant. We kregen heel veel uitgelegd over de huidige crisis, en wat die zegt over hoe het beleid niet functioneert of misschien toch wel.

Ecologie was ok, de docent is aardig en superenthousiast, maar de eerste les was wel heel erg introductie-gezeur van 'wel op tijd komen' en 'geen plagiaat plegen' en 'als je een natuurgebied wilt redden moet je groot durven dromen' (en dat op filosofische toon met bijbehorende glazige blik) enzo.

Dit weekend ben ik jarig en daarom gaan we met 200 mensen bbqen op een boerderij buiten de stad. Niet al die mensen weten dat ze op mijn verjaardag komen, maar daar komen ze nog wel achter:) Zondag ga ik met Nina (die van de feest-foto) de vulkaan op Rangitoto-eiland beklimmen, en daar heb ik heel veel zin in. Eindelijk de wildernis in!

xxxMaria

Sydney & een beetje Auckland

Hoi iedereen,

Goed, na die nacht verveling in Dubai is er uiteindelijk een vliegtuig vertrokken naar Auckland, met mij erin, een uur te laat vanwege technische problemen. Twaalf uur later maakten we een

tussenstop in Sydney, waar de vlucht verder geannuleerd werd want de technische problemen waren blijkbaar te groot om Nieuw Zeeland nog te halen. Blijkbaar hadden we het nét gehaald;).

Emirates beloofde voor iedereen nieuwe vluchten te boeken, en we kregen een brief waarmee we schadevergoeding konden vragen als we kosten zouden overhouden aan de vertraging. In de brief stond: 'Please accept our sincere apologies for this delay, which resulted in an overnight stay in Sydney.' Zo kwamen we er achter dat we in Sydney zouden blijven. Intussen was iedereen uit het vliegtuig natuurlijk enorm aan het verbroederen, dus het werd alle

maal nog best gezellig.

Iedereen werd in een hotel bij het vliegveld gestopt en kreeg

een vlucht voor de volgende dag. Vanuit het hotel ben ik een middag in het centrum van Sydney

geweest. Eerst met de metro naar de haven, en toen door de stad gelopen. De haven was heel gaaf, met natuurlijk aan één kant de Harbour Bridge en aan de andere kant het Opera House. Ik heb heel veel foto's gemaakt om mezelf ervan te overtuigen dat het echt waar was, en niet een of andere vreemde droom. In veel opzichten lijkt Sydney op steden in Europa, maar ik voelde me toch net een soort alien toen ik er rondliep.

Het is net alsof je in zo'n film zit waar eerst niets aan de hand lijkt, maar dan blijkt ineens dat toch alles veranderd is. De mensen hebben een ander accent, er lopen allerlei exotische vogels rond waar niemand van opkijkt, de bomen zien er raar uit, het water is knalblauw, en op de kruispunten in de binnenstad waar op een New York-achtige manier taxi's voorbijrazen wordt al het verkeer tegelijk stilgelegd zodat voetgangers naar harte lust alle kanten op kunnen oversteken. Dat is hier in Auckland op sommige plekken ook zo, maar als ik schuin naar de overkant moet steek ik toch steeds twee keer over. Schuin oversteken = dood is me blijkbaar goed ingeprent;)

Ik heb dus een paar uur rondgelopen in Sydney en toen was ik zo gedesoriënteerd dat

ik maar weer teruggegaan ben naar het hotel. De volgende dag werd ik om acht uur naar

het vliegveld gebracht, waar om half twaalf eindelijk een vliegtuig vertrok dat echt naar Nieuw Zeeland ging. Wat vooral opviel op het vliegveld van Sydney was dat de mensen

bij de douane voor het land uit veel meer gevoel voor humor hadden dan de mensen bij de douane voor het land in.

In Auckland ben ik met een shuttlebusje naar de studentenflat gebracht. Intussen was het hier 18:00 en donker. De flat zag er vreselijk uit van buiten, en de buurt ook niet al te best.

Toen ik op mijn kamer kwam zag ik het echt even niet meer zitten: een kaal hok met tegels aan de muren, een klein raampje met uitzicht op een ziekenhuis, donkergroen met grijs tapijt en wat donkere triplex meubels. Ik ben meteen weer weggegaan om wat spullen te kopen, een verloopstekker en kleerhangers enzo, en de buurt deed me nog het meest denken aan Polen. Huizen met willekeurige houten gevels, winkels waarvan niet duidelijk is wat ze er verkopen en een enorme steenkoollucht. Het was ook heel koud.

Vandaag ben ik de stad in geweest bij daglicht, en dat was al een stuk

beter. De buurt hier is nog steeds niet erg vrolijk, maar het heeft wel iets, met allerlei obscure Aziatische winkels en cafés. Zo is er een plek waar je 'private singing rooms' hebt, zodat je uhh... je buren niet lastig valt? Je eigen CD op kunt nemen? Eigenlijk vind ik dat het klinkt als een eufemisme voor iets heel anders, maar dat zal mijn Nederlandse perversie wel zijn.Toen ik weer terug was heb ik als eerste mijn oranje t-shirt op het prikbord geprikt en toen was het meteen een stuk beter. Nu ik helemaal geïnstalleerd ben is het eigenlijk best gezellig. Ik heb alleen ook ontdekt dat het ziekenhuis buiten mijn raam een helikopterdek heeft, en dat als er een helikopter landt bijna mijn ramen eruit trillen. Het is maar te hopen dat Aucklanders in ieder geval 's nachts heel gezond leven. Aan de andere kant heb ik ontdekt dat je bij daglicht ook de haven kunt zien vanuit mijn raam.

Ik ben over de hoofdstraat naar de haven gelopen. De hoofdstraat heet Queen Street en begint hier in de buurt met alleen maar Aziatische restaurants, die langzaam overgaan in steeds

duurdere winkels tot aan de designermerken beneden. Halverwege heb ik geprobeerd een

zondagskrant te kopen die geen 200 paginas dik was en waar geen van de koppen op de voorpagina over 'celebrity scandals' ging, maar die bleek niet te bestaan. Zo kwam het dat ik nu alles weet over een dode dolfijn die ergens gevonden is ("Forensische experts bevestigen dat het gaat om het lijk van Moko de dolfijn") en dat Angelina Jolie nog steeds erg veel van Brad Pitt houdt.

Downtown Auckland ziet er vrij steriel uit maar het is wel gezellig, alle mensen achter informatiebalies enzo willen graag kletsen, dus ik heb veel gesprekjes gevoerd in de trant van: Hoi, ik kom uit Nederland, nee, geen jetlag voor zover ik weet, ja, we gaan het WK winnen.

Ik heb dus niet echt een jetlag, ik slaap op de juiste tijden enzo, ik ben alleen nog wel een beetje aan het dwalen en onhandig aan het doen. Maar dat is niet zo erg.

Verder heb ik vandaag een harbour cruise gedaan, wat niet zo heel boeiend was maar ik heb wel mooie foto's gemaakt van de stad en ik weet nu welke eilanden ik zeker wil bezoeken.

Nu ben ik weer thuis, geen idee wat ik moet doen de rest van de avond, maar dat komt goed uit want ik moet morgenochtend om vijf uur op voor de WK-finale;)

Ok, dat was m weer voor vandaag,

Tot later!

xxMaria

Hoi!

Hoi allemaal,

hier het allereerste bericht op deze blog, en niet eens vanuit Nieuw Zeeland, want zover ben ik nog helemaal niet. Ik ben op het vliegveld van Dubai, het is hier kwart voor vijf 's ochtends, en ik kan niet slapen. Vandaar.

Ik had van te voren allerlei introductiefilmpjes bekeken op de website van het vliegveld, en in die filmpjes flaneerden vrouwen in mantelpakjes in alle rust langs fonteinen en bamboe-bossen, waarbij ze elke drie minuten champagne aangeboden kregen. Zo is het vliegveld in het echt niet, het is één groot winkelcentrum en toen ik hier om 01:00 aankwam was het nog steeds stikdruk. De winkels zijn precies hetzelfde als op Schiphol, met dezelfde spullen ook, alleen worden ze nog vaker herhaald (cosmetica, drank, boeken, cosmetica, drank, boeken etc) en moet je met Arabisch geld betalen. De fonteinen heb ik nog niet gevonden, het bamboebos wel maar als je ziet dat het tussen een Starbucks (صتاربكس) en de wc in ligt is het toch meteen een stuk minder Zen;)

Jullie begrijpen ongetwijfeld dat ik dit soort interessante feiten over Dubaise bamboe alleen maar opschrijf om de overige 5 uur tot mijn vliegtuig vertrekt te verdrijven. Er is nu een duif binnen komen vliegen in de enorme, hoogglanzende vertrekhal, en ik moet er niet aan denken wat voor paniek dat teweeg gaat brengen. Er zitten hier namelijk nergens vlekken op, en vogelpoep zou heel erg zijn. Hij maakt een raar geluid voor een duif. Misschien omdat ie Arabisch is.

... En toen waren er ineens twee.

... En toen waren er ineens nul. Ik denk dat ze stiekem neergeschoten zijn.

De vlucht hierheen is verder goed verlopen, we hadden vertraging want de koffers waren te laat ofzo. Ik kon weinig zien uit het raampje, want in Europa was het bewolkt en daarna was het donker. In Irak stonden veel dingen in brand. Of misschien waren ze er wel massaal aan het barbecueën.

Nou, ik laat morgenmiddag (nacht voor jullie) wel weer weten of ik de volgende vlucht heb overleefd en hoe hard het wel niet regent in Auckland (héél hard, volgens het weerbericht).

xxMaria